ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει την ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο αλλά ταυτόχρονα και το δικαίωμα τους να διάγουν μια άνετη ζωή. Η εξουσία πηγάζει απ’ τον λαό ασκείται απ’ το λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Το βασικότερο χαρακτηριστικό της είναι η λήψη αποφάσεων είτε με ψηφοφορία των πολιτών στην άμεση δημοκρατία είτε μέσω κάποιον αντιπροσώπων τους στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Αν ανοίξουμε το λεξικό ή αν ανατρέξουμε στην Βικιπαίδεια κάπως έτσι θα βρούμε να ορίζεται το πολιτικό σύστημα που καθορίζει πολιτειακά την οργανωτική κυβερνητική διάρθρωση της Ελλάδας.

Με μια πρώτη επιφανειακή ανάγνωση πιστεύω ότι κανείς δε θα διαφωνούσε. Ναι έχουμε σαφώς δημοκρατικό πολίτευμα αυτή ακριβώς η οριοθέτηση των διεργασιών μας διέπει. Αν εμβαθύνουμε όμως στο νόημα των λέξεων και των εννοιών που περιγράφουν μπορούμε να διακρίνουμε  έναν εκφυλισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η ουσία του έχει αλλοιωθεί με αποτέλεσμα να έχουν εξασθενίσει οι ιδιότητες εκείνες που το καθορίζουν και με την πάροδο των χρόνων έχει χαθεί η δυναμική του.

Η σημερινή δημοκρατία  μοιάζει να έχει δεχθεί εμβολισμό απ’ όλες τις μορφές πολιτευμάτων που γνωρίζουμε. Για την ακρίβεια είναι ένα συνονθύλευμα πολιτειακών δεδομένων διακυβέρνησης. Μόνη της σαν έννοια η δημοκρατία καθιστάτε αδύνατο και αδιανόητο να σταθεί. Είναι σαφώς αποδυναμωμένη με προσαρτήσεις και διασυνδέσεις διαφόρων τύπων. Ωστόσο όσο μιαρό και αν ακούγεται και συνταράζει ακόμα και τους πλέον ανοιχτόμυαλους και προοδευτικούς του είδους σίγουρα μπορούμε να κάνουμε λόγο όχι πια μόνο για ταξινομήσεις τύπου φιλελεύθερη ή συμμετοχική δημοκρατία αλλά για ολιγαρχική δημοκρατία ή δημοκρατία της τυραννίας και ου το κάθε εξής. Τα σημεία των καιρών προκαλούν. Σίγουρα πάντως το δεύτερο σημειολογικό συνθετικό δε μπορεί  να είναι η δημοκρατία της δημοκρατίας.

Λίγο πολύ όλοι έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα της σημερινής πραγματικότητας. Το ευτύχημα είναι ότι ο ελληνικός λαός αποκτά πολιτική συνείδηση απομακρυνόμενος στην πλειοψηφία του από κομματικούς μικροπρεπεισμούς και χρωματικές άκριτες διασυνδέσεις που εγκλωβίζουν τον τρόπο σκέψης του στα στενά πλαίσια κομματικών ιδεολογιών. Με βάση την οπτική που ανοίγεται απέναντι στην αλήθεια που βιώνουμε ίσως είναι πιο εύκολο να εντοπίσουμε τις παραφυάδες που έχουν πνίξει σαν παρασιτικός κισσός την δημοκρατία και έχουν διαστρεβλώσει την ουσία και την δυναμική της.

Ένα πρώτο παραβλάστημα που εντοπίζεται είναι το κληρονομικό αξίωμα που έχει υπερισχύσει κυρίως ως προς την επικράτηση του ‘’ανώτατου άρχοντα’’. Το δαχτυλίδι της διαδοχής περνάει απ’ τον πατέρα στο γιο και το βασιλικό αίμα διαιωνίζεται στην καρέκλα των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων ή του πρωθυπουργικού θρόνου φυσικά μέσα απ’ τις καθόλα νόμιμες δημοκρατικές διαδικασίες ανάδειξης αιρετού άρχοντα με την επιλογή σχεδόν πάντα των κομμάτων ισχύος να αποτελεί μονόδρομο. Φυσικά κάποιος θα αντιτείνει την προσφυγή σε μικρότερους κομματικούς θώκους ως αντίβαρο για την εξισορρόπηση των δυνάμεων κάτι που ίσως εξουδετερώνει δυσοίωνες καταστάσεις την δεδομένη χρονική στιγμή που διανύουμε. Θα συμφωνήσω δεν μπορώ όμως να αγνοήσω την Βασιλική δημοκρατία των ύστερων χρόνων της Μεταπολίτευσης στη χώρα μας.

Ένας άλλος παρασιτικός βλαστός που φύτρωσε στις ρίζες του δέντρου της δημοκρατίας είναι ως επί το πλείστον η επιδίωξη μεγάλης μερίδας όσων βρίσκονται σε κέντρα ελέγχου και εξουσίας της ικανοποίησης των δικών τους συμφερόντων. Άτομα εκλεγμένα με την ψήφο εμπιστοσύνης και ορκισμένα να αγωνιστούν για το κοινό καλό πολλές φορές έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα και μεθοδεύσεις των προσωπικών τους ωφελημάτων. Φυσικά θα ήμουν προκλητική αν το γενίκευα και επ ουδενί δε το γενικεύω όμως ούτε τα μάτια μπορούμε να κλείσουμε ούτε τα αυτιά σε όλα όσα κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Και κάπως έτσι η δημοκρατία παντρεύεται με την αριστοκρατία και το χθες συναντά το σήμερα.

Η άσκηση εξουσίας από λίγους, σχεδόν πάντα τους ίδιους, χωρίς καμιά ουσιαστική ανανεωτική εισχώρηση προσώπων και κατ’ επέκταση ιδεών οδήγησε η χρήση ορολογιών όπως δεινόσαυροι της πολιτικής σκηνής να ανταποκρίνεται εναρμονιζόμενη πλήρως στο μούδιασμα και τον τελματισμό της εξελικτικής προόδου απ’ την οποία το πολιτικό συνάθροισμα της χώρας χωλαίνει. Η εξουσία κατέληξε να είναι προνόμιο της τάξης ατόμων με υψηλό εισόδημα και πολιτικά δικαιώματα κομμένα και ραμμένα στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Ισχυρά πολιτικά πρόσωπα  πλαισιώνονται από αδύναμες φωνές είτε συμφωνούντων είτε ασκόπως διαφωνούντων πολιτευόμενων ατόμων που λαμβάνουν ματαίως θέση στα τρέχοντα συμβάντα της χώρας.  Ο εγωκεντρισμός παραπέμπει σε μια μαχητική πλάνη φιλοτομαρισμού και ο αλτρουισμός καταντά άγνωστη έννοια. Η δημοκρατία των ολίγων μας στέλνει τα σέβη της.

Το τελευταίο παρακλάδι που πνιγερά ντυμένο τον μανδύα του σωτήρα σκιάζει ένα ολόκληρο έθνος είναι αυτό που με έκδηλο προβληματισμό παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια να εξαπλώνεται. Μια δεινή οικονομική κατάσταση που οφείλετε σε λάθος διευθετήσεις των κομμάτων που διαχειρίστηκαν την εξουσία με την συμμετοχική αδιαφορία και ανοχή ενός ολόκληρου λαού, οδήγησε την χώρα σε πραγματικό αδιέξοδο και κατοχικές καταστάσεις  αποτελούν τραγική καθημερινότητα για όλους μας σβήνοντας χαμόγελα και βυθίζοντας τα πάντα στο σκοτάδι της αβεβαιότητας του αύριο. Κανείς απ’ τους διαχειριστές δεν πήρε την εξουσία με την βία όμως αυτή η χωρίς όρια επιβολή υπακοής σε νόμους και κανόνες με την αλόγιστη χρήση έννομης βίας στα πάνδεινα που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς είναι άγνωστο σε ποια μονοπάτια θα οδηγήσει. Κανείς δεν ξέρει παραμόνο ο χρόνος και η ιστορία. Έχουν γίνει μισητοί σχεδόν στο σύνολο του λαού κάτι που κάνει την δημοκρατία να φαντάζει τυραννική και δεσποτική.

Δεν έχω επίγνωση αν  το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης είναι ουτοπικό απλώς αναρωτιέμαι αν ο χρυσός αιώνας του Περικλή υπήρξε ποτέ.

Τότα Βελησσάρη

totavelissari@hotmail.com