ΤΙ ‘ΧΕΣ ΓΙΑΝΝΗ ΤΙ ‘ΧΑ ΠΑΝΤΑ!

Ο Μάιος μας έφτασε κι η γη λουλούδιασε ολόκληρη αλλά δεν νομίζω να τρέξαμε όλοι με βήμα ταχύ γιανα τον προϋπαντήσουμε στην εξοχή. Κάποιοι βγήκαν να πιάσουν το μαγιόξυλο να φτιάξουν στεφάνιαμε μαργαρίτες κι όχι με τριαντάφυλλα απ’ τον κήπο του γείτονα και άλλοι πάλι κλείστηκαν εντός οικίας γιατί η γύρη και η πολυκοσμία προκαλεί αλλεργίες, κοινώς βγάζουν καντήλες!

Λύση τρελού κεφιού και διασκέδασης για μερικούς απ’ τους εγκλεισμένους το γνωστό αποχαυνωτικό χαζοκούτι που μιλάει αλλά δεν ακούει όσα του αραδιάζουμε συχνά πυκνά όταν τα νευράκια μας χτυπάνε κόκκινο με όσα βλέπουν τα ματάκια μας. Ζαπάροντας συνειδητοποίησα πως το ενδιαφέροντων ανθρώπων της τηλεόρασης για το προϊόν που μας προσφέρουν περιορίζεται στο μονοπώλιοτριών κατηγοριών τηλεοπτικών προγραμμάτων. Φυσικά και δεν περίμενα τον Μάιο για να καταλάβωότι η γη γυρίζει το κατάλαβε αιώνες πριν ο μακαρίτης ο Γαλιλαίος αλλά παρατράβηξε το κακό για ναπαραμείνει ασχολίαστο.

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου όπως είναι αναμενόμενο βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας.
Διακαναλικές συνεντεύξεις, δελτία ειδήσεων εμπλουτισμένα με αναλύσεις πολιτικών υποσχέσεων
καθώς και αναλύσεις πιθανών εκλογικών αποτελεσμάτων, διαφημίσεις των κομμάτων, πολιτικές
αντιπαραθέσεις υποψηφίων και πάει λέγοντας. Μια συνηθισμένη γεύση στον ουρανίσκο παρά
την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης εκλογικής αναμέτρησης, κοινότυπη και πολυφορεμένη. Μια
απηυδισμένη ματιά στην οθόνη και μια γρήγορη αλλαγή προγράμματος με τη σκέψη ‘’άσε τα παιδιά να λένε τα δικά τους’’.

Και η αλλαγή προγράμματος με στέλνει κατευθείαν στο χαρέμι του Αλί πασά όχι στα Γιάννενα αλλά
στην τουρκιά την ίδια! ‘’ Ρώτα την αγάπη’’ και η Χαβά να κοιτάει κατάματα τον Γιουσούφ λες και βγήκε μόλις χθες απ’ το παρθεναγωγείο και το ίδιο πάσχον σε πρωτοτυπία σενάριο της φτωχής πλην τίμιας αθώας κορασίδος που ερωτεύτηκε σφόδρα τον μπρατσαρά και μπερμπάντη πλούσιο γαμπρό αλλά η κακιά η τύχη που τους κατατρέχει βασανίζει τη ζωή τους μπροστά μου, αναβιώνοντας έτσι τον ελληνικό κινηματογράφο του ’60 στην τούρκικη όμως εκδοχή του να παρελαύνει σχεδόν σε όλα τα κανάλια.
Με μιας να ξεκαθαρίζει στο μυαλό μου από πού βγήκε η φράση ‘’ τούρκα πεθερά’’ και μια απορία
να αποτυπώνεται στα μάτια μου ‘’ βρε μπας και μετά τα αγγλικά που μάθαμε για να βλέπουμε τις
Hollywood movies πρέπει να μάθουμε και κανα τούρκικο να μην μείνουμε εκτός εποχής;’’.

Και κάπου εδώ έφτασε η στιγμή που η καταρρακωμένη ψυχολογία του έλληνα τηλεθεατή
κατρακυλά στα τηλεοπτικά τάρταρα. Μαγειρική παντού! Πρωί μεσημέρι απόγευμα βράδυ έντρομοι
παρακολουθούμε τις τηλεοπτικές εκδοχές του τσελεμεντέ να χουν στοιχειώσει τη ζωή μας! Δηλαδή
πόσο ακαμάτρα μπορεί να ήταν η κόρη όταν με εκνευριστικά αναλυτικό τρόπο βλέπουμε τους
απανταχού chef που σέβονται το μαγειρικό τους σκούφο να της εξηγούν πως θα βράσει το αβγό!

Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικές γιατί είναι τόσες που σίγουρα θα ξεχάσω αρκετές. Γλυκιές αλχημείες, η κουζίνα της μαμάς, κάτι μαγειρεύεται, κάτι ψήνεται, μπουκιά και συχώριο, νηστικό αρκούδι, γεύσεις στη φύση, top chef, master chef, master chef junior, παρέα στην κουζίνα, εφιάλτης στην κουζίνα…ουφ όντως..εφιάλτης στην κουζίνα! Μετά τις φοβίες για τα αεροπλάνα και τους καρχαρίες θα καθιερωθεί και η φοβία του ψιλοκομμένου κρεμμυδιού και του βρασμένου αρακά!

Θα ψιλοκόψω λοιπόν κι εγώ τον μαϊντανό των εκπομπών μαγειρικής και θα τον σερβίρω με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που κάνει καλό στα αναμμένα αίματα και θα κάνω μια λεπτομερή προσέγγιση του θέματος. Μπορείτε να ξεκινήσετε να πίνετε.

Θα αρχίσω αποδίδοντας φόρο τιμής στην πρώτη διδάξασα αγαπητή κυρία Βέφα που τίγκα στο
μπριγιάν μας έπλαθε σουτζουκάκια, κεφτεδάκια, κουλουράκια με τα δυο της τα χεράκια κι όλοι μαζί
ήταν σα να παρακολουθούσαμε συνταγούλες απ’ τη δασκάλα παιδικού σταθμού γιατί πάντα υπήρχε
και ο φόβος της τιμωρίας από μια πιθανή αποτυχία μη σωστής απόδοσης της συνταγής. Μαγικές
εποχές που γινόντουσαν μαγικότερες όταν την συντρόφευε η μουσική συνοδεία του γαμπρού της
Γιάννη και η ηθική και ουσιαστική σύμπραξη της κόρης Αλεξίας. Οι λοιποί συγγενείς έμεναν σπίτι γιατί δεν έγραφαν καλά στο φακό.

Μαμαλάκης και Παρλιάρος στυλοβάτες της συγκεκριμένης ζώνης στο μεγάλο κανάλι. Γλυκύτατος ο
Μαμαλάκης με μια πραγματικά ταξιδιάρικη εκπομπή σε τόπους και σε γεύσεις είτε από Ελλάδα είτε
από περιοχές του υπόλοιπου κόσμου. Πράος και χαμογελαστός να σε προσκαλεί με τον δικό του τρόπο να τον παρακολουθήσεις. Κι αναρωτιέμαι, αν στις επαναλήψεις μες στο καταχείμωνο δείξουν πως μελώνουν το καρπούζι στα Κύθηρα και το δει η έγκυος και το λιγουρευτεί σκέφτηκε κανείς τον άμοιρο μελλοντικό πατέρα που θα πάρει σβάρνα τα μανάβικα;

Ο Παρλιάρος εξίσου συμπαθείς με τις αλχημείες του να μας δείχνει πως το αλεύρι το αβγό και η
ζάχαρη μπορούν από υλικά παντού στη φύση να γίνουν κέικ και τα Pokémon να γίνουν Digimon. Τα
γλυκά είναι όντως χημεία που μια απροσεξία λόγω άγνοιας μπορεί να οδηγήσει σε ολοκαύτωμα και
στο τέλος να τρέχεις στα ζαχαροπλαστεία για κείνη τη σοκολατίνα που ο δύστυχος είπες να φτιάξεις
με τα χεράκια σου . Δεν ξέρω γιατί αλλά όλα αυτά ενώ μοιάζουν εύκολα μου φέρνουν στο μυαλό την
γνωστή ατάκα επικινδύνων εγχειρημάτων - ‘’μη το δοκιμάστε στο σπίτι’’.

Το ‘’κάτι ψήνεται’’ πάλι θα μπορούσε κάλλιστα να μετονομαστεί σε ‘’πισώπλατα μαχαιρώματα’’.
Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων άγνωστοι μεταξύ τους να φοράνε τα καλά
τους, ειδικά οι κυρίες των 55 και άνω με το ταγεράκι αναστήλωση του Παρθενώνα απ’ το γάμο της
ξαδέρφης, να μαγειρεύουν στρώνοντας τα λινά τους τραπεζομάντιλα ή τέλος πάντων ότι είχε εύκαιρο
ο καθείς και να υποδέχονται τραπεζώνοντας εναλλάξ ο ένας τον άλλο με την ελπίδα ότι θα τσιμπήσουν αυτοί το χρηματικό έπαθλο. Ο απόλυτος κανόνας της ελληνικής φιλοξενίας. Ντερλικώνετε ότι βρείτε δυσανασχετείτε κιόλας γιατί δεν ήταν καλομαγειρεμένα βλέπετε στο δικό σας χωριό τα φτιάχνουν καλύτερα και στο τέλος βαθμολογείτε με ένα ωραιότατο 2 γιατί σέβεστε τον κόπο του συμπαίχτη.Ανιδιοτελές κίνητρο για τους ερασιτέχνες γευσιγνώστες!

Όσο για τις εκπομπές που περιέχουν σαν συνθετικό τους τη λέξη chef θεωρώ ότι ξεπέρασαν κάθε
προσδοκία. Αυτό δεν ήταν μαγειρική ήταν η έβδομη τέχνη αυτοπροσώπως! Τόσο άγχος για το στόλισμα του πιάτου και για το αν η γαρίδα κρατάει τα ζουμιά της ούτε οι υποψήφιοι των πανελλαδικών δεν πέρασαν! Τύφλα να χουν τα μόρια για την ιατρική σχολή. Οι καθηγητές ανατομίας κύριοι Λουκάκος Σκαρμούτσος και Λαζάρου σαν γνήσιοι ιατροδικαστές διέπρατταν με το σοβαρό ύφος που απαιτούσε η περίσταση τέτοια ανάλυση του αν η τσιπούρα ήταν καλοψημένη κι αν ταίριαζε ή όχι με το σοταρισμένο κολοκυθάκι που έκαναν τον υποψήφιο master να ιδροκοπά πατόκορφα! Κι

ακολούθησαν κι από κοντά οι junior μιας και οι μανούλες τους το ‘χαν καημό να θεαθούν στο γυαλί
και να αποδείξουν ότι το Cambridge έπαψε να αποτελεί διακαή πόθο μόρφωσης και επιβεβαίωσης
για τον κάθε νεαρό που χει στόχους και φιλοδοξίες να σπάσει το κατεστημένο αυτής της ζωής και
να προσφέρει στον εαυτό του και στο κοινωνικό σύνολο. Τώρα για τις υπόλοιπες εκπομπές μπορώ
να πω συνοπτικά ότι το ‘’νηστικό αρκούδι’’ μπορεί να χορεύει καρσιλαμά,’’ η κουζίνα της μαμάς’’
ίσως είναι από ξύλο οξιάς, το ‘’παρέα στην κουζίνα’’ μπορεί να γίνει και μόνοι στην κουζίνα μη σας
ενοχλούμε, ‘’κάτι μαγειρεύεται’’ το μυαλό μας στο γκριλ και ‘’μαγειρεύοντας στη φύση’’ δεν νομίζω
είπαμε πως είμαστε αλλεργικοί στη γύρη.

Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω και μια ειδική αναφορά σε όλους τους ξένους μάγειρες που κάνουν
διεθνή καριέρα στη χώρα μας. Ονόματα δεν ξέρω μη με ρωτάτε. Ένας άγγλος με ανακατεμένο μαλλί
που μαγειρεύει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί όπως μινεστρόνε σε φυλακές τιραμισού δίπλα σε γόνδολες ομελέτες στα βουνά κι άλλα τέτοια κερδίζει τα εκατομμύρια με τη σέσουλα απλά τσιγαρίζοντας το μοσχαράκι στην κατσαρόλα με μαεστρία. Κάπου εδώ μπορούμε όλοι να τρέξουμε και να σκίσουμε τα πτυχία μας εκτός απ’ όσους έχουν δεθεί συναισθηματικά μαζί τους και να στραγγίξουμε το μπουκάλι .

Υπάρχει επίσης κι ένας ψιλός ξανθός με φάτσα γερμανού αλκοολικού και μονίμως τσιτωμένα
νεύρα, αντίστοιχος του ο Έκτορας Μποτρίνι ως προς τα τσιτωμένα νεύρα πάντα, που πάει σε όλα τα
παρηκμασμένα φαγάδικα όπου οι επιχειρηματίες που τα έχουν και οι εργαζόμενοι διακατέχονται από
πνεύμα αγάπης και ομόνοιας ανάλογης της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου και βάζει το μαγικό του
χεράκι και ω του θαύματος οι πελάτες κάνουν ουρά έξω από τα εστιατόρια.

Έχουν παρελάσει όλων των ειδών τα ευφάνταστα σενάρια μαγειρικής από τις οθόνες μας σε σημείο
να χει χαθεί το μέτρο και η ποιότητα. Έχουν ξεχάσει όμως το μόνο αληθινό, ότι για να γίνει ένα φαγητό νόστιμο το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη και η φροντίδα που βάζει αυτός που το μαγειρεύει για τα άτομα που νοιάζεται και αγαπά. Τότε ακόμα και ο ταπεινός τραχανάς γίνεται το νοστιμότερο φαγητό του κόσμου.

Τότα Βελησσάρη

totavelissari@hotmail.com