ΜΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ…

Για τους έρωτες τους πρώτους που ίσως γίνουν μοναδικοί  ή  ίσως απλά ανοίξουν το χορό στη ζάλη..

“Προσπαθώ να θυμηθώ πως ξεκίνησε. Κατά καιρούς πεισμώνω τόσο που σπάω το μυαλό μου παλεύοντας να νικήσω αυτά τα χρονικά κενά μνήμης. Άλλοι έχουν μνήμη ελέφαντα (δε ξεχνάνε τίποτα και ποτέ), άλλοι μνήμη χρυσόψαρου (θυμούνται ελάχιστα πράγματα και για λίγο) και εγώ καταλήγω στο βάσιμο συμπέρασμα ότι έχω μνήμη καγκουρό! Βέβαια! Παγκόσμια πρωτοτυπία! Το μυαλό μου έχει κατορθώσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο λειτουργίας να πηδάει από μνήμη σε μνήμη αφήνοντας ενδιάμεσα χάσματα.

Σ’ ένα τέτοιο χάσμα έχω πέσει πάλι. Και δε μιλάμε για κάνα χαντάκι. Εδώ πρόκειται για ολόκληρο Grand Canyon! Αντί αυτή τη φορά να χτυπήσω κορυφή Ιμαλάϊων και να αφήσω το μεγαλοπρεπές σημαιάκι της μνήμης μου στο Έβερεστ, παγιδεύτηκα μέσα στη χαράδρα και για χρόνια ψάχνω ματαίως τρόπους αναρρίχησης. 

Σίγουρα ξεκίνησε σ’ αυτή τη ζωή. Δε μπορεί να το κουβαλάω απ’ την προηγούμενη γιατί την πάτησα! Θα βασανίζομαι καμιά δεκαριά ζωές ακόμα. Το χω δει το έργο. Δεν ξέρω σε ποιο επεισόδιο μείναμε αλλά  έχω την πεποίθηση ότι αποτελούμε διαχρονική παράλληλη εκδοχή της ‘’Τόλμης και Γοητείας’’.

Στο λύκειο σίγουρα υπήρχε, για το γυμνάσιο δεν είμαι σίγουρη. Αυτή η εικόνα του λιγνού αγοριού με την μεγάλη φράντζα και τα γυαλιά τύπου Χατζηνικολάου(στο ξεκίνημα του) είχε έρθει για να μείνει με κάποιο μαγικό τρόπο στην υπόλοιπη ζωή μου. Έρωτας! Δεν ξέρω αν μπορώ να τον αποκαλέσω παιδικό ή εφηβικό αλλά σίγουρα έρωτας. Όμορφος, αγνός..τρυφερός!

Γεννημένοι και οι δυο την ίδια χρονιά όμως η μανούλα μου βιάστηκε και οι πόνοι της γέννας μ’ έστειλαν νωρίτερα στο σχολείο. Αυτό που λέμε πεντεμισάρα. Να προλάβω μη χάσω τις γνώσεις! Πόσες φορές αναθεμάτισα τον αστερισμό του Αιγόκερω που μ’ εμπόδισε να θητεύσω στο ίδιο τμήμα με τον αστερισμό των Διδύμων. Όλα ταίριαζαν! Χρονιά γέννησης, αρχικά επωνύμων… μόνο μερικοί μήνες έκαναν τη διαφορά κι αυτή η διαφορά ήταν για μένα καταστροφική.

Ειλικρινά δεν ξέρω πως ξεκίνησε ή πότε ήταν η πρώτη ματιά ή η πρώτη κουβέντα που ανταλλάξαμε. Ήταν σα να συνεχίστηκε κάτι που υπήρχε από πάντα. Σκέφτομαι και καταλήγω ότι η εικόνα του σίγουρα θα ήταν το πρώτο σκίρτημα, το θαύμα του μυαλού του (όπως συνεχίζω να το αποκαλώ) ήταν όμως το δυνατό ταρακούνημα. Ιδιαίτερος τύπος ανθρώπου. Εκκεντρικός με τον δικό του τρόπο. Απ’ αυτούς που με τραβάνε σα μαγνήτης.

Το καγκουρό της μνήμης μου μού επιτρέπει να θυμηθώ το πέρα δώθε στο προαύλιο τις ώρες του διαλλείματος (σπάνια μαζί του) συνήθως με τις φίλες μου να τον ακολουθώ κατά πόδας ενώ τον συντρόφευε η ίδια ‘’ξινή’’ κολλητή του απ’ το τμήμα του. Και πάνω που πίστευα με πόνο ψυχής και τα νεύρα στο κόκκινο ότι εγώ ήμουν ανύπαρκτη, να τα χαρτιά με τις ζωγραφιές, να οι κασέτες με την κλασική μουσική, να τα χειρόγραφα μύησης στο δικό του διαφορετικό κόσμο.

Τις θεάσεις του στη ζωή μου τις έχω χαρακτηρίσει αντίστοιχες των Α.Τ.Ι.Α. Σπάνιες, αναπάντεχες και χωρίς καμία λογική ή χρονική αλληλουχία. Όταν το Α.Τ.Ι.Α μου ήταν ένα μικρό σκαφάκι με συνόδευε απ’ το φροντιστήριο στο σπίτι. Όταν μεγάλωσε λιγάκι, εκεί στα χρόνια του πανεπιστημίου, προσγειωνόταν με τον δικό του μυστήριο τρόπο στην ταράτσα της πολυκατοικίας να δει πως περνάω ή να μου κρατήσει συντροφιά, όπως εκείνο το χειμώνα που το κουδούνι μου χτύπησε ξαφνικά μέσα στη νύχτα για να παίξουμε χιονοπόλεμο. Πόσες μνήμες! Μάλλον το ‘’καγκουρό’’ μου έχει να θυμηθεί αρκετές όμορφες στιγμές. Και ξαφνικά το Α.Τ.Ι.Α μου εξαφανίστηκε για χρόνια. Έρωτας πάλι! Έρωτας δικός του έρωτας δικός μου και οι μεταξύ μας ερωτική έλξη έμεινε να πλανάται στην ατμόσφαιρα του συμβατικού χρόνου.

Οι σκέψεις μου πάντα τον γυρόφερναν και η γλυκιά ανάμνηση πήρε τη θέση του ερωτικού σκιρτήματος. Διαφορετικές ζωές διαφορετικοί δρόμοι. Είχα την αίσθηση ότι μπορούσα να το διαχειριστώ με την ωριμότητα ενός ενήλικα. Παραμύθια τούμπανα! Δώδεκα  χρόνια μετά την εξαφάνιση του απ’ τη  ζωή μου και πάνω που είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ‘’εξωγήινοι’’ δεν υπάρχουν κι ότι όλα είναι στο μυαλό, συνειδητοποίησα ότι όταν η καρδιά μιλάει, το μυαλό πάει περίπατο μαζί με την λογική κι όλη την παλιοπαρέα που συναναστρέφεται. Εδώ το ‘’καγκουρό’’ μου μεταμορφώνεται σε ελέφαντα για να μην πω μαμούθ!

Καλοκαίρι απογευματάκι διακοπές στο χωριό και καθότι καλλιτεχνική φύση έχω βάλει πλώρη για την έκθεση ζωγραφικής στο Πολιτιστικό κέντρο. Απ’ έξω έκθεση νέων καλλιτεχνών (ζωγραφικής, φωτογραφίας, κόμικ) και ενώ η ρότα μου ήταν τύπου ‘’μπαίνω ντουγρού στην έκθεση’’, μια κλεφτή ματιά ήταν αρκετή να με συνταράξει. Εκεί στην υπαίθρια δημιουργική συνάθροιση είδα στο φευγαλέο κοίταγμα μου μια γνώριμη τεχνοτροπία, κάτι που μου θύμισε το μικρό σκαφάκι των μαθητικών μου χρόνων. Σαν τους υπνωτισμένους βρέθηκα αιωρούμενη  στο χωροχρόνο να στέκομαι μπροστά σ’ ένα γυναικείο πορτραίτο. Ήμουν σίγουρη..ήταν δικό του. Όλη η ψυχραιμία των προηγούμενων ετών έδωσε τη θέση της σε μια έντονη ταραχή. Πως στο καλό καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος να με στέλνει για καρδιογράφημα;

Κοίταξα κάτω δεξιά. Η μικρή χαρακτηριστική υπογραφή του, το δικό του σήμα κατατεθέν. Και μετά το καρδιογράφημα έγινε καρδιακό επεισόδιο.. ‘’άραγε να είναι εδώ;’’.. σε νευρικά και διακριτικά κοιτάγματα είδα πάνω απ’ τον δεξί μου ώμο το σκαφάκι μου να έχει μεταμορφωθεί σ’ έναν ώριμο και άκρος γοητευτικό άντρα. Τα γυαλιά τύπου Χατζηνικολάου είχαν αντικατασταθεί από έναν σύγχρονο μεταλλικό σκελετό, η φράντζα ήταν απούσα μαζί με τα υπόλοιπα μαλλιά και το άγουρο παιδαρέλι είχε γίνει ένας γεροδεμένος άντρας. Η ασθενής είχε πάθει καραμπινάτο έμφραγμα και δεν την έσωζε τίποτα!

Με κοίταζε τον κοίταζα..και η Φίνος φίλμ παρουσιάζει.. ‘’ Εγώ Αυτός και τα Μυστήρια της ζωής’’. Του έγνεψα και ήρθε τρεχάτος λες και περίμενε αυτή την κίνηση, τον μοναδικό χορό μερικών δακτύλων που άνοιγαν ξανά τον κύκλο των επεισοδίων. Τυπικές αγκαλιές και χαιρετούρες αλλά όπως λέει και το τραγούδι ‘’είναι στιγμές που λεν τα μάτια πολλά’’. Πάνω στην κουβέντα πληροφορήθηκα ότι βλέπω το πορτρέτο της γυναίκας της ζωής του..η ξινίλα μου βγήκε μαζεμένη. Σε στιγμές αρνητικού αιφνιδιασμού εύχομαι να μπορώ να κρατώ την αδιάφορη ψυχραιμία μου. Σιγά! Αυτά τα τερτίπια δεν είναι για μένα.  Το βιβλίο είχε ανοίξει με τον  τίτλο ‘’ Αυτή μου τον πήρε’’ (.. λες και ήτανε και ποτέ δικός μου) να φιγουράρει με έντονα γράμματα. Με το αίσθημα της ψυχρολουσίας να μ’ έχει ξεπαγιάσει μπήκα στην έκθεση. Έβλεπα χωρίς να βλέπω, το ‘’καγκουρό’’ μου είχε κάνει ξανά το τεράστιο άλμα του.

Έλα μου όμως που εκείνο το καλοκαίρι ήταν καλοκαίρι Α.Τ.Ι.Α και η εξωγήινη τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων έκανε τα κινητά μας να πάρουν φωτιά απ’ τα sms. Τα προσωπικά μου θέλω ήταν και πάλι εκεί και σίγουρα έντονα, γυναικεία, απαλλαγμένα απ’ την εφηβική αμηχανία και αβεβαιότητα του άγουρου παρελθόντος. Βρέθηκα να βολοδέρνω στα κύματα του ‘’τι κάνω τώρα’’ και καμιά φορά η τρικυμία ήταν μεγάλη. Το πέρας του καλοκαιριού με λύτρωσε αλλά για μήνες το ‘’Ανάθεμα σε δε με λυπάσαι’’ ήταν Νο 1 στο προσωπικό μου top 10.

Οι ισορροπίες με τον εαυτό μου ανακτήθηκαν δύσκολα κι αφού το δάκρυ είχε πέσει κορόμηλο. Ίσως να βοήθησε η διαφορετική προσέγγιση στο ίδιο θέμα. Σαρκικό απ’ την μια πλευρά έντονα συναισθηματικό απ’ την άλλη. Αυτό μάλλον είναι η ρεαλιστική διαχωριστική προσέγγιση ανάμεσα σ’ ένα αντρικό και  σ’ ένα γυναικείο μυαλό, σε μια αντρική και σε μια γυναικεία ψυχοσύνθεση.  Ήταν όμως η σανίδα σωτηρίας που αναζητούσα μήνες προκειμένου να ξεκαθαρίσω μέσα μου τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω σ’ αυτή τη ζωή.

Οι θεάσεις του στο δικό μου πλανητικό σύμπαν  εξακολουθούν να είναι σποραδικές και απρόβλεπτες. Αυτή τη φορά όμως έχω αποφασίσει στο δικό μου προσωπικό παραμύθι να αφήσω να πλανάται η γλυκιά και αφελής πεποίθηση ότι ο Άγιος Βασίλης μου φέρνει τα δώρα. Αυτό το δώρο έχει έρθει  στη ζωή μου κι έχει την δική του ξεχωριστή θέση στο μυαλό και την καρδιά μου..ίσως αυτή που έχω πλάσει εγώ..το τρένο για το Παρίσι το έχω πάρει από παιδί..κάθε φορά κάνω το ίδιο ταξίδι αλλά πάντα κατεβαίνω μια στάση πριν τον τελικό προορισμό..δεν θέλω να χαλάσω το όνειρο’’.

Τότα Βελησσάρη